Birşeyler Yazmanın Zamanı Geldi…

Bazen insanlarla beraber yaşamak zor geliyor. Nedenini açıklamak istiyorum ama buna sebep olan şey aklıma gelmiyor işin açıkçası. Son zamanlarda hakkımda yazdığım şeyleri okuyanlar “amma karamsar çocukmuş be” diyebilirler. Son 1 -1.5 aydır yaşadıklarım sıkıntılı şeyler de ondan. Dedemin rahatsızlığı, sonra ailemle olan şahsi ve genel ailevi tartışmalar. Lar lar lar! böyle uzayıp gider bunları yazmaya kalksam. Micheal Jackson öldüğü gün aklıma geldi gene. O yazıyı yazarken ellerim titremişti…

Hepimiz bir gün öleceğiz değil mi? Bu sorunun cevabını almak için çok uğraşmanıza gerek yok. Şu molla takılanlara sorun hemen 3. sayfa haberi gibi kıyamet gününden başlarlar, bir bakarsınız direkt olarak dininize ve inancınıza gelmiş konu. Yahu biz 1923 yılından beri LAİK bir ülkede yaşamıyormuyuz. Herkesin inancı kendine. Bunu Osmanlı bile böyle uygulamış. Şimdi bu satırları okuyanlar “aha Serkan Dinsiz La” diyecekler :) Değilim merak etmeyin.

Ama insanların inançlarına bazen değişiklikler olabiliyor. Tabii bu din inancını da içine kapsayabiliyor. Ama benim fikirlerimdeki kendi inançlarım değişmeye başladı. İkilemlerde kalmaktan nefret eden ben, şimdi ikilemler aleminin ta dibindeyim. Yukarıya da çok uzun bir yol var. Tırmanamayacak kadar da yorgunum işin açıkçası.

Bunu sebebinin ne olduğunu anlamaya çalıştığımda dönüp dolaşıp tilki gibi yazının başına dönüyorum. İnsanlarla beraber yaşamak neden zor geliyor ki bana? İşte bunun cevabını bulamıyorum zaten, Sorun o!

Buhran gibi birşey mi hakikaten bu. Arkadaşlar yorum yazarsanız bu konuda memnun olurum.

Aslında ukalaca tavırlar takınan o kadar çok insan var ki etrafımda. Bunların içinde eskiden kendini “kankam” olarak görenler de var. İnsanlar bir akım öğrenmeye görsün, hemen peşine taklıyorlar. EMO, SATANİST, son olarak VAMPİRLER çıktı. :)

Bugün bir gerçeği daha öğrendim. Eğer kontörün yoksa cebine mesaj düşmezmiş.Vay be! Ya da daha önce öğrendiğim birşey var. Eğer insanlar senin bir konuda uzman olduğunu öğrenirse, bu konu hakkında her başları sıkıştığında arar. Sen emek harcar işin sonunda “ya kankamsın ayıp olur para alamam” vb. konuşmalar yaparsın. Sonrasında her böyle bir durum olduğunda aranırsın ama iş – arkadaşlık ortamındaki çıkarcı kişiler tarafından sömürülürsün. Buna da kocaman bir VAY BE!

Ben yavaş yavaş bu yazıyı yazarken çözümlüyorum galiba insanlarla yaşamayı neden sevmediğimi. Ben insanların şu son zamanlarda takındıkları saygısızlıktan tiksiniyorum yahu! Bu sorunu topunuzun köküne kibrit suyu diyerek geçiyorum.

Eminim ki bu yazıyı okduktan sonra “vay o. çocuğu! bide kankam oluyordu. aramıcam ulan seni!” diyen arkadaşlar olacaktır. Aramama konusunu memnuniyetle karşılar, anneme ettiğiniz kötü sözü sizin annenize iade ederim.

Tabi bu yazdıklarıma lütfen ama lütfen içten yardım ettiğim arkadaşlar alınmasınlar. Onlar için gece gündüz çalışırım. Sadece bir Teşekkürleri yeter.

TinyMCE isyan edicek gene yazı penceresini baya uzattım :)

İşte arada yazmak böyle birşey. Doluyor insan…

Yazı biterken biten şarkı : Sezen Aksu – İzmirin Kızları (Ulen güzel bişi bunu yazmak dur unutmazsam her yazımın sonuna ekliyim)

Selametle…